Vigdis Hjorth: "Spadek"
Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska
Minęło trochę czasu. Pamiętam tylko skandynawską atmosferę, lekko chłodną, wyważoną, spokojną, choć główna bohaterka strasznie wkurzała. Dziecinnością, egoizmem, awanturniczością. No wiem, że to źle brzmi i się wyklucza, nic nie poradzę.
Choć do końca nie polubiłam bohaterki [chyba się nie da], to książkę wspominam wyjątkowo dobrze. Znów o relacjach w rodzinie.
Polecam ****+
niedziela, 29 grudnia 2019
John Kenney - Agencja złudzeń
John Kenney: "Agencja złudzeń" ["Truth in Advertising"]
Magda Białoń-Chalecka
Takie przecenione czytadło z Biedronki albo z Kerfura za dychę. Wzięłam, żeby lekko było, że jakieś cztery wesela i pogrzeb, że może bohaterem będzie Hugh Grant albo jakiś przystojniak bardziej na czasie, no i panna młoda białej sukni.
A tu niespodzianka. Może nie na miarę setki nagród, ale to całkiem sprawnie napisana powieść. Owszem, opuściłam początek, praca w reklamie mnie nie kręci, czytanie o briefach, asystentach, spotkaniach, prezentacjach tym bardziej. Zaczęłam ponownie koło setnej, a tam bach! umiera ojciec lepkiego bohatera i on jako jedyny z czwórki rodzeństwa postanawia do niego pojechać. Im dalej w las, postać nabiera więcej rysów, trochę jakby rzeźbiona w gipsie [jednak nie w marmurze], szlachetnieje.
Wciągnęło, nie puściło do końca. Może jestem retro, ale takiej prozy ostatnio mi brakuje, lekkiej, ale z zadumą.
Polecam ****-
Magda Białoń-Chalecka
Takie przecenione czytadło z Biedronki albo z Kerfura za dychę. Wzięłam, żeby lekko było, że jakieś cztery wesela i pogrzeb, że może bohaterem będzie Hugh Grant albo jakiś przystojniak bardziej na czasie, no i panna młoda białej sukni.
A tu niespodzianka. Może nie na miarę setki nagród, ale to całkiem sprawnie napisana powieść. Owszem, opuściłam początek, praca w reklamie mnie nie kręci, czytanie o briefach, asystentach, spotkaniach, prezentacjach tym bardziej. Zaczęłam ponownie koło setnej, a tam bach! umiera ojciec lepkiego bohatera i on jako jedyny z czwórki rodzeństwa postanawia do niego pojechać. Im dalej w las, postać nabiera więcej rysów, trochę jakby rzeźbiona w gipsie [jednak nie w marmurze], szlachetnieje.
Wciągnęło, nie puściło do końca. Może jestem retro, ale takiej prozy ostatnio mi brakuje, lekkiej, ale z zadumą.
Polecam ****-
Subskrybuj:
Posty (Atom)